Call us
|
Added
Jan 10, 2020
Location
Views
695
Rating
  Loading... |
WWI. A story that has nothing to envy to adventure and espionage films. An intrigue where Italian intelligence managed to defuse a network of Austrian spies and flankers who operated sabotages in our peninsula. All this was born from a series of suspected “accidents” that began on September 27, 1915 when, in the port of Brindisi, one of the best Italian battleships, the “Benedetto Brin”, blew up and caused the death of 454 sailors. On August 2, 1916 in the port of Taranto it was the turn of another battleship, Leonardo da Vinci, with another 270 dead.
These were accompanied by a series of apparently inexplicable disasters such as the destruction of an explosives factory in Liguria, a fire in the port of Genoa, a steamer blown up in Livorno, the damage to the Terni hydroelectric power station and the flames in a hangar of airships in Ancona. Malice was now clear and it took about two years of investigations by the Royal Navy to come to grips with the sabotages.
An Italian was intercepted who was in the process of undermining the Marmore dam and a second compatriot who was “operating” near two power plants. Pressed, the two revealed that they had acted behind lavish monetary compensation paid by the Austrians and that the basis from which the directives were based was the Austrian consulate in Zurich in the person of the diplomat Rudolph Mayer, a corvette captain. The Italian services placed the diplomatic building in Switzerland under surveillance with the aim of penetrating it as soon as conditions permitted.
In turn they managed to bribe an Austrian agent who, in addition to important information, will also give the Italians the casts of the locks of the various doors that would lead to the safe. A skilled blacksmith, Remigio Bronzin, was hired, who was able to reproduce the duplicate keys needed for the operation. The operational team was composed of the Trieste engineers, Salvatore Bonnes and Ugo Cappelletti and the sailor Stenos Tanzini. He also needed a good burglar and the choice fell on Natale Papini who served a prison sentence for robbing a bank. It was not difficult to persuade him with the promise of subsequent liberation.
It was decided to act on February 22 in full carnival. The commandos entered the Austrian consulate at night and opened the doors with false keys to get to the safe. And here is the first setback: there was one more door that the Austrian informant believed was always open, operation canceled. After getting the missing cast, he tried again two days later, on February 24th. This time everything seemed to go smoothly and we arrived at the safe which was attacked with a blowtorch.
But here is a poisonous gas leaking from the hole operated by the Italians which fortunately does not catch our men unprepared as they continue their work with wet rags on their mouths. It will take a few hours for the documents contained in the safe to come into possession, which will allow the entire spy organization in Vienna to be dismantled in a very short time.
DER SCHLAG ZÜRICHS, AUSTRO-HUNGAR SABOTAGES ZU STOPPEN
Erster Weltkrieg. Eine Geschichte, die nicht um Abenteuer- und Spionagefilme beneidet. Eine Intrige, bei der es dem italienischen Geheimdienst gelang, ein Netzwerk österreichischer Spione und Flanker, die Sabotagen auf unserer Halbinsel betrieben, zu entschärfen. All dies ist auf eine Reihe mutmaßlicher “Unfälle” zurückzuführen, die am 27. September 1915 begannen, als im Hafen von Brindisi eines der besten italienischen Schlachtschiffe, die “Benedetto Brin”, in die Luft jagte und den Tod von 454 Seeleuten verursachte. Am 2. August 1916 war im Hafen von Tarent ein weiteres Schlachtschiff an der Reihe, Leonardo da Vinci, mit weiteren 270 Toten.
Begleitet wurden diese von einer Reihe anscheinend unerklärlicher Katastrophen wie der Zerstörung einer Sprengstofffabrik in Ligurien, einem Brand im Hafen von Genua, einem in Livorno gesprengten Dampfer, den Schäden am Wasserkraftwerk Terni und den Flammen in einem Hangar von Luftschiffe in Ancona. Bosheit war jetzt klar und es dauerte ungefähr zwei Jahre, bis die Royal Navy die Sabotagen in den Griff bekam.
Ein Italiener wurde abgefangen, der dabei war, den Marmore-Damm zu untergraben, und ein zweiter Landsmann, der in der Nähe von zwei Kraftwerken “operierte”. In der Presse gaben die beiden bekannt, dass sie sich für eine verschwenderische Geldentschädigung der Österreicher eingesetzt hatten und dass die Grundlage der Richtlinien das österreichische Konsulat in Zürich in der Person des Diplomaten Rudolph Mayer, eines Korvettenkapitäns, war. Die italienischen Behörden haben das diplomatische Gebäude in der Schweiz überwacht, um so schnell wie möglich in das Gebäude einzudringen.
Im Gegenzug gelang es ihnen, einen österreichischen Agenten zu bestechen, der den Italienern neben wichtigen Informationen auch die Abgüsse der Schlösser der verschiedenen Türen geben wird, die zum Safe führen würden. Ein erfahrener Schmied, Remigio Bronzin, wurde eingestellt, der in der Lage war, die für die Operation benötigten doppelten Schlüssel zu reproduzieren. Das operative Team setzte sich aus den Triester Ingenieuren Salvatore Bonnes und Ugo Cappelletti sowie dem Seemann Stenos Tanzini zusammen. Er brauchte auch einen guten Einbrecher und die Wahl fiel auf Natale Papini, die eine Gefängnisstrafe verbüßte, weil sie eine Bank ausgeraubt hatte. Es war nicht schwer, ihn mit dem Versprechen einer späteren Befreiung zu überzeugen.
Es wurde beschlossen, am 22. Februar im vollen Karneval zu handeln. Die Kommandos betraten nachts das österreichische Konsulat und öffneten die Türen mit falschen Schlüsseln, um zum Safe zu gelangen. Und hier ist der erste Rückschlag: Es gab noch eine Tür, von der der österreichische Informant glaubte, sie sei immer offen, die Operation wurde abgebrochen. Nachdem er die fehlenden Darsteller gefunden hatte, versuchte er es zwei Tage später, am 24. Februar, erneut. Dieses Mal schien alles reibungslos zu verlaufen und wir kamen zum Safe, der mit einer Lötlampe angegriffen wurde.
Aber aus dem von den Italienern betriebenen Loch tritt giftiges Gas aus, das unsere Männer glücklicherweise nicht unvorbereitet erwischt, wenn sie mit nassen Lappen im Mund ihre Arbeit fortsetzen. Es wird einige Stunden dauern, bis die Dokumente im Tresor verfügbar sind, sodass die gesamte Spionageorganisation in Wien in kürzester Zeit abgebaut werden kann.
LA COURSE DE ZURICH POUR ARRÊTER LES SABOTAGES AUSTRO-HONGROIS
Première guerre mondiale. Une histoire qui n’a rien à envier aux films d’aventure et d’espionnage. Une intrigue où les renseignements italiens ont réussi à désamorcer un réseau d’espions et de flankers autrichiens qui ont opéré des sabotages dans notre péninsule. Tout cela est né d’une série d ‘”accidents” présumés qui ont commencé le 27 septembre 1915 lorsque, dans le port de Brindisi, l’un des meilleurs cuirassés italiens, le “Benedetto Brin”, a explosé et a causé la mort de 454 marins. Le 2 août 1916, dans le port de Tarente, ce fut au tour d’un autre cuirassé, Léonard de Vinci, avec 270 morts.
Celles-ci se sont accompagnées d’une série de catastrophes apparemment inexplicables telles que la destruction d’une usine d’explosifs en Ligurie, un incendie dans le port de Gênes, un bateau à vapeur explosé à Livourne, les dommages causés à la centrale hydroélectrique de Terni et les flammes dans un hangar de dirigeables à Ancône. La malveillance était maintenant claire et il a fallu environ deux ans d’enquêtes par la Royal Navy pour s’attaquer aux sabotages.
Un Italien a été intercepté qui était en train de saper le barrage de Marmore et un deuxième compatriote qui “opérait” près de deux centrales électriques. Pressés, les deux ont révélé qu’ils avaient agi derrière une compensation monétaire somptueuse versée par les Autrichiens et que la base sur laquelle les directives étaient basées était le consulat autrichien à Zurich en la personne du diplomate Rudolph Mayer, capitaine de corvette. Les services italiens ont placé le bâtiment diplomatique en Suisse sous surveillance afin de le pénétrer dès que les conditions le permettent.
À leur tour, ils ont réussi à soudoyer un agent autrichien qui, en plus d’informations importantes, donnera également aux Italiens les moulages des serrures des différentes portes qui mèneraient au coffre-fort. Un forgeron qualifié, Remigio Bronzin, a été embauché, qui a pu reproduire les clés en double nécessaires à l’opération. L’équipe opérationnelle était composée des ingénieurs de Trieste, Salvatore Bonnes et Ugo Cappelletti et du marin Stenos Tanzini. Il avait également besoin d’un bon cambrioleur et le choix s’est porté sur Natale Papini qui a purgé une peine de prison pour avoir volé une banque. Il n’était pas difficile de le persuader de la promesse d’une libération ultérieure.
Il a été décidé d’agir le 22 février en plein carnaval. Les commandos sont entrés dans le consulat autrichien la nuit et ont ouvert les portes avec de fausses clés pour se rendre au coffre-fort. Et voici le premier revers: il y avait une porte de plus que l’informateur autrichien croyait toujours ouverte, opération annulée. Après avoir obtenu le casting manquant, il a réessayé deux jours plus tard, le 24 février. Cette fois, tout s’est bien passé et nous sommes arrivés au coffre-fort qui a été attaqué au chalumeau.
Mais voici un gaz toxique s’échappant du trou opéré par les Italiens qui, heureusement, n’attrape pas nos hommes non préparés alors qu’ils continuent leur travail avec des chiffons humides sur la bouche. Il faudra quelques heures pour que les documents contenus dans le coffre-fort entrent en possession, ce qui permettra de démanteler toute l’organisation d’espionnage de Vienne en très peu de temps.
Инсульт Цюриха, чтобы остановить австро-венгерские саботажи
Первая мировая война История, которой нечего завидовать приключенческим и шпионским фильмам. Интрига, в которой итальянской разведке удалось обезвредить сеть австрийских шпионов и флангов, которые осуществляли диверсии на нашем полуострове. Все это произошло в результате серии предполагаемых «несчастных случаев», которые начались 27 сентября 1915 года, когда в порту Бриндизи взорвался один из лучших итальянских линкоров, «Бенедетто Брин», в результате которого погибли 454 моряка. 2 августа 1916 г. в порту Таранто настала очередь другого линкора Леонардо да Винчи, в котором погибло еще 270 человек.
Это сопровождалось серией, по-видимому, необъяснимых бедствий, таких как разрушение завода по производству взрывчатых веществ в Лигурии, пожар в порту Генуи, взрыва парохода в Ливорно, повреждение гидроэлектростанции Терни и пламя в ангаре Дирижабли в Анконе. Злоба была теперь ясна, и Королевскому флоту потребовалось около двух лет расследований, чтобы разобраться с саботажем.
Был перехвачен итальянец, который находился в процессе подрыва плотины в Марморе, и второй соотечественник, который «работал» возле двух электростанций. Удивленные, они показали, что они действовали за щедрую денежную компенсацию, выплачиваемую австрийцами, и что основой, на которой основывались директивы, было австрийское консульство в Цюрихе в лице дипломата Рудольфа Майера, капитана корвета. Итальянские службы установили надзор за дипломатическим зданием в Швейцарии с целью проникновения в него, как только позволят условия.
В свою очередь им удалось подкупить австрийского агента, который, помимо важной информации, также даст итальянцам слепки замков различных дверей, которые приведут к сейфу. Был нанят опытный кузнец Ремиджио Бронзин, который смог воспроизвести дубликаты ключей, необходимые для операции. Оперативная команда состояла из инженеров Триеста, Сальваторе Боннеса и Уго Каппеллетти и моряка Стеноса Танзини. Ему также нужен был хороший грабитель, и выбор пал на Натале Папини, которая отбывает тюремный срок за ограбление банка. Нетрудно было убедить его обещанием последующего освобождения.
Было решено выступить 22 февраля в полном карнавале. Коммандос ночью вошли в австрийское консульство и открыли двери с помощью фальшивых ключей, чтобы добраться до сейфа. И вот первая неудача: была еще одна дверь, которая, как считал австрийский информатор, была всегда открыта, операция отменена. Получив недостающий состав, он попытался через два дня, 24 февраля. На этот раз все, казалось, прошло гладко, и мы подошли к сейфу, который был атакован паяльной лампой.
Но вот ядовитый газ, вытекающий из дыры, эксплуатируемой итальянцами, к счастью, не застает наших людей неподготовленными, поскольку они продолжают свою работу с мокрыми тряпками на губах. Для того чтобы документы, содержащиеся в сейфе, вступили во владение, потребуется несколько часов, что позволит демонтировать всю шпионскую организацию в Вене за очень короткое время.
O CURSO DE ZURIQUE PARA PARAR AS SABOTAGENS AUSTRO-HUNGAR
Primeira guerra mundial. Uma história que não tem nada a invejar em filmes de aventura e espionagem. Uma intriga em que a inteligência italiana conseguiu desarmar uma rede de espiões e flanqueadores austríacos que operavam sabotagens em nossa península. Tudo isso nasceu de uma série de suspeitos “acidentes” que começaram em 27 de setembro de 1915, quando, no porto de Brindisi, um dos melhores navios de guerra italianos, o “Benedetto Brin”, explodiu e causou a morte de 454 marinheiros. Em 2 de agosto de 1916, no porto de Taranto, foi a vez de outro navio de guerra, Leonardo da Vinci, com outros 270 mortos.
Estes foram acompanhados por uma série de desastres aparentemente inexplicáveis, como a destruição de uma fábrica de explosivos na Ligúria, um incêndio no porto de Gênova, um navio a vapor em Livorno, os danos à usina hidrelétrica de Terni e as chamas em um hangar de dirigíveis em Ancona. A malícia agora estava clara e foram necessários dois anos de investigações da Marinha Real para lidar com as sabotagens.
Um italiano foi interceptado que estava no processo de minar a barragem de Marmore e um segundo compatriota que estava “operando” perto de duas usinas. Pressionados, os dois revelaram que agiram por trás de uma luxuosa compensação em dinheiro paga pelos austríacos e que a base na qual as diretrizes se baseavam era o consulado austríaco em Zurique na pessoa do diplomata Rudolph Mayer, um capitão de corveta. Os serviços italianos colocaram o prédio diplomático na Suíça sob vigilância, com o objetivo de penetrá-lo o mais rápido possível.
Por sua vez, eles conseguiram subornar um agente austríaco que, além de informações importantes, também daria aos italianos os moldes das fechaduras das várias portas que levariam ao cofre. Foi contratado um ferreiro qualificado, Remigio Bronzin, capaz de reproduzir as chaves duplicadas necessárias para a operação. A equipe operacional era composta pelos engenheiros de Trieste, Salvatore Bonnes e Ugo Cappelletti e pelo marinheiro Stenos Tanzini. Ele também precisava de um bom ladrão e a escolha recaiu sobre Natale Papini, que cumpriu pena de prisão por assaltar um banco. Não foi difícil convencê-lo com a promessa de libertação subsequente.
Foi decidido atuar em 22 de fevereiro no carnaval completo. Os comandos entraram no consulado austríaco à noite e abriram as portas com chaves falsas para chegar ao cofre. E aqui está o primeiro revés: havia mais uma porta que o informante austríaco acreditava estar sempre aberta, operação cancelada. Depois de conseguir o elenco desaparecido, ele tentou novamente dois dias depois, em 24 de fevereiro. Desta vez tudo parecia correr bem e chegamos ao cofre que foi atacado com um maçarico.
Mas aqui está um gás venenoso saindo do buraco operado pelos italianos que, felizmente, não pega nossos homens despreparados enquanto continuam seu trabalho com panos molhados na boca. Levará algumas horas para os documentos contidos no cofre entrarem em posse, o que permitirá que toda a organização de espionagem em Viena seja desmantelada em muito pouco tempo.
UDERZENIE ZURICHA, ABY ZATRZYMAĆ SABOTAGI AUSTRO-WĘGRY
Pierwsza wojna światowa. Historia, której nie zazdrości filmy przygodowe i szpiegowskie. Intryga, w której włoskiemu wywiadowi udało się rozbroić sieć austriackich szpiegów i flankerów, którzy przeprowadzili sabotaże na naszym półwyspie. Wszystko to zrodziło się z serii podejrzewanych „wypadków”, które rozpoczęły się 27 września 1915 r., Kiedy w porcie w Brindisi wybuchł jeden z najlepszych włoskich pancerników „Benedetto Brin”, który spowodował śmierć 454 żeglarzy. 2 sierpnia 1916 r. W porcie Taranto przyszła kolej na kolejny pancernik Leonardo da Vinci, w którym zginęło kolejnych 270 żołnierzy.
Towarzyszyła im seria pozornie niewytłumaczalnych katastrof, takich jak zniszczenie fabryki materiałów wybuchowych w Ligurii, pożar w porcie w Genui, wysadzony w powietrze parowiec w Livorno, zniszczenie elektrowni wodnej Terni i płomienie w hangarze sterowce w Ankonie. Złośliwość była teraz jasna i zajęła około dwóch lat śledztwom Królewskiej Marynarki Wojennej opanowanie sabotaży.
Przechwycono Włocha, który właśnie podkopywał zaporę Marmore, oraz drugiego rodaka, który „działał” w pobliżu dwóch elektrowni. Naciskani obaj ujawnili, że działali za hojną rekompensatą pieniężną wypłacaną przez Austriaków i że podstawą, na której oparły się dyrektywy, był konsulat austriacki w Zurychu w osobie dyplomaty Rudolpha Mayera, kapitana korwety. Włoskie służby poddały budynek dyplomatyczny w Szwajcarii inwigilacji w celu penetracji go, gdy tylko pozwolą na to warunki.
Z kolei udało im się przekupić agenta austriackiego, który oprócz ważnych informacji da Włochom rzuty zamków różnych drzwi prowadzących do sejfu. Zatrudniono wykwalifikowanego kowala, Remigio Bronzina, który był w stanie odtworzyć duplikaty kluczy potrzebne do operacji. Zespół operacyjny składał się z inżynierów z Triestu, Salvatore Bonnes i Ugo Cappelletti oraz marynarza Stenos Tanzini. Potrzebował także dobrego włamywacza, a wybór padł na Natale Papini, który odbył karę więzienia za obrabowanie banku. Przekonanie go obietnicą późniejszego wyzwolenia nie było trudne.
Postanowiono działać 22 lutego podczas pełnego karnawału. Komandosi weszli w nocy do konsulatu Austrii i otworzyli drzwi fałszywymi kluczami, aby dostać się do sejfu. A oto pierwsza porażka: były jeszcze jedne drzwi, które według austriackiego informatora były zawsze otwarte, operacja anulowana. Po otrzymaniu brakującej obsady spróbował ponownie dwa dni później, 24 lutego. Tym razem wszystko poszło gładko i doszliśmy do sejfu, który został zaatakowany palnikiem.
Ale oto z jamy prowadzonej przez Włochów wydobywa się trujący gaz, który na szczęście nie chwyta naszych ludzi nieprzygotowanych, gdy kontynuują pracę z mokrymi szmatami na ustach. Wejście w posiadanie dokumentów zawartych w sejfie potrwa kilka godzin, co pozwoli na szybką demontaż całej organizacji szpiegowskiej w Wiedniu.
