Call us
|
Added
Nov 23, 2018
Location
Views
1463
Rating
  Loading... |
John Wayne Gacy, the killer clown, was sentenced to death. Pennywise is just a character – invented – of a book. Yet coulrophobia, unmotivated as any phobia, often does not go away. Even in the face of logical reasoning that should dispel the physical effects. Sometimes, the only possible solution is to face a long path of psychotherapy. And stay away from the circuses.
One child in two does not like clowns, and is often scared of them. Sometimes the same annoyance, if not terror, accompanies us even as adults. Cinema and literature, then (but also the crime news, as we shall see) has not helped to make the figure of the clowns more pleasant and friendly. An example above all? Pennywise, the killer clown of the book- and film- by Stephen King: It. In fact, the negative feelings that often arouse these masks that should instead convey joy and joy, are summarized in a real phobia, studied by psychologists, with roots social and historical: the coulrofobia (from the Greek “fear of him who goes on stilts”).
But why these men dressed in clowns, with their white wax, the big red mouth, the wig and oversized hands and feet generate such negative sensations? It all stems from the fact, the experts explain, that “the exasperated display of happiness conveyed by clowns, acts on the unconscious, suggesting to be alert to the intentions of that mask that would be using persuasive strategies to convince us of its reliability”. In practice, in our eyes, printed make-up and smile would be a way to conceal unbridled perfidy by disguising it with good-naturedness.
Upstream of coulrophobia, or fear of clowns, there is a psychological mechanism triggered by our mind, which needs to recognize the expressions of those in front of us and to make sense of it based on the context that influences them. The clowns would inhibit this primordial instinct of the brain, which fails to decode the true intentions of those in front of them, buried as they are under a blanket of make-up and artifice. In essence, clowns block our normal decoding of reality, generating anxiety and destabilization.
Literature and cinema have certainly not helped to overcome coulrofobia, or fear of clowns, indeed. Stephen King, with his famous novel (which later became a film) IT, in which the clown Pennywise, an earthly personification of evil, returns from the past to sow death and terror in a peaceful American citizen, brought the phobia until then semi unknown in monovision. Making it, thanks to the mask of the now universally known killer clown, even more terrifying.
Even the crime news of the last forty years has not helped to exorcise the coulrofobia, or fear of clowns. Just think of the sad and well-known case of John Wayne Gacy, “the killer clown”. The man, between 1972 and 1978, tortured and sodomized dozens of minors (33 in all), entangling them with his colorful costume during the birthday parties that was called to animate.
John Wayne Gacy, the killer clown, was sentenced to death. Pennywise is just a character – invented – of a book. Yet coulrophobia, unmotivated as any phobia, often does not go away. Even in the face of logical reasoning that should dispel the physical effects. Sometimes, the only possible solution is to face a long path of psychotherapy. And stay away from the circuses.
La peur des clowns, la raison
John Wayne Gacy, le clown assassin, a été condamné à mort. Pennywise n’est qu’un personnage – inventé – d’un livre. Pourtant, la coulrophobie, non motivée comme toute phobie, ne disparaît souvent pas. Même face à un raisonnement logique, cela devrait dissiper les effets physiques. Parfois, la seule solution possible est de faire face à un long chemin de psychothérapie. Et restez loin des cirques.
Un enfant sur deux n’aime pas les clowns et en a souvent peur. Parfois, le même ennui, sinon la terreur, nous accompagne même à l’âge adulte. Le cinéma et la littérature (donc, mais aussi les informations sur la criminalité, comme nous le verrons plus loin) n’ont pas contribué à rendre la figure des clowns plus agréable et plus conviviale. Un exemple avant tout? Pennywise, le clown assassin du livre et du film de Stephen King: Ça. En fait, les sentiments négatifs qui suscitent souvent ces masques qui devraient plutôt transmettre joie et joie se résument en une véritable phobie, étudiée par des psychologues, aux racines sociales et historiques: la coulrofobie (du grec “peur de celui qui monte sur pilotis”) “).
Mais pourquoi ces hommes vêtus de clowns, avec leur cire blanche, leur grande bouche rouge, leur perruque et leurs mains et pieds surdimensionnés génèrent-ils de telles sensations négatives? Les experts expliquent que tout cela vient du fait que “la démonstration de bonheur exaspérée véhiculée par les clowns agit sur l’inconscient, suggérant de rester attentif aux intentions de ce masque qui utiliserait des stratégies persuasives pour nous convaincre de sa fiabilité” . En pratique, le maquillage imprimé et le sourire seraient à nos yeux un moyen de dissimuler une perfidie débridée en la dissimulant avec bonne humeur.
En amont de la coulrophobie, ou de la peur des clowns, il existe un mécanisme psychologique déclenché par notre esprit, qui doit reconnaître les expressions de ceux qui se trouvent devant nous et en donner un sens en fonction du contexte qui les influence. Les clowns inhiberaient cet instinct primordial du cerveau, qui ne parvient pas à décoder les véritables intentions de ceux qui se trouvent devant eux, enterrés alors qu’ils sont sous une couverture de maquillage et d’artifice. En substance, les clowns bloquent notre décodage normal de la réalité, générant anxiété et déstabilisation.
La littérature et le cinéma n’ont certainement pas aidé à vaincre la coulrofobie ou la peur des clowns. Stephen King, avec son célèbre roman (qui deviendra plus tard un film) IT, dans lequel le clown Pennywise, personnification terrestre du mal, revient du passé pour semer la mort et la terreur chez un citoyen américain pacifique, porta la phobie jusque-là à demi inconnue en monovision. Ce qui en fait, grâce au masque du clown tueur maintenant universellement connu, encore plus terrifiant.
Même les nouvelles sur la criminalité des quarante dernières années n’ont pas aidé à exorciser la coulrofobia, ni la peur des clowns. Pensons au cas triste et bien connu de John Wayne Gacy, “le clown tueur”. L’homme, entre 1972 et 1978, a torturé et sodomisé des dizaines de mineurs (33 au total), les emmêlant avec son costume coloré lors des fêtes d’anniversaire organisées pour les animer.
John Wayne Gacy, le clown assassin, a été condamné à mort. Pennywise n’est qu’un personnage – inventé – d’un livre. Pourtant, la coulrophobie, non motivée comme toute phobie, ne disparaît souvent pas. Même face à un raisonnement logique, cela devrait dissiper les effets physiques. Parfois, la seule solution possible est de faire face à un long chemin de psychothérapie. Et restez loin des cirques.
El miedo a los payasos, la razón
John Wayne Gacy, el payaso asesino, fue condenado a muerte. Pennywise es solo un personaje, inventado, de un libro. Sin embargo, la coulrofobia, desmotivada como cualquier fobia, a menudo no desaparece. Incluso ante el razonamiento lógico que debe disipar los efectos físicos. A veces, la única solución posible es enfrentar un largo camino de psicoterapia. Y mantente alejado de los circos.
A uno de cada dos niños no les gustan los payasos y, a menudo, les tienen miedo. A veces, la misma molestia, si no el terror, nos acompaña incluso cuando somos adultos. El cine y la literatura, entonces (pero también las noticias sobre el crimen, como veremos) no han ayudado a hacer que la figura de los payasos sea más agradable y amigable. ¿Un ejemplo sobre todo? Pennywise, el payaso asesino del libro y la película de Stephen King: It. De hecho, los sentimientos negativos que a menudo despiertan estas máscaras que, en cambio, deberían transmitir alegría y alegría, se resumen en una fobia real, estudiada por psicólogos, con raíces sociales e históricas: la coulrofobia (del griego) “miedo de quien va sobre pilotes”. “).
Pero, ¿por qué estos hombres vestidos de payasos, con su cera blanca, la gran boca roja, la peluca y las manos y pies de gran tamaño generan sensaciones tan negativas? Todo se debe al hecho, explican los expertos, que “el exasperado despliegue de felicidad que transmiten los payasos actúa sobre el inconsciente, lo que sugiere estar alerta a las intenciones de esa máscara que utilizaría estrategias persuasivas para convencernos de su confiabilidad”. . En la práctica, a nuestros ojos, el maquillaje y la sonrisa impresos serían una manera de ocultar la perfidia desenfrenada disfrazándola con buen carácter.
Aguas arriba de la coulrofobia, o el miedo a los payasos, existe un mecanismo psicológico desencadenado por nuestra mente, que necesita reconocer las expresiones de los que están frente a nosotros y darle sentido en función del contexto que los influye. Los payasos inhibirían este instinto primordial del cerebro, que no logra descifrar las verdaderas intenciones de quienes están frente a ellos, enterrados como están bajo una manta de maquillaje y artificio. En esencia, los payasos bloquean nuestra decodificación normal de la realidad, generando ansiedad y desestabilización.
La literatura y el cine ciertamente no han ayudado a superar la coulrofobia, o el miedo a los payasos, por cierto. Stephen King, con su famosa novela (que luego se convirtió en una película) IT, en la que el payaso Pennywise, una personificación terrenal del mal, regresa del pasado para sembrar la muerte y el terror en un ciudadano estadounidense pacífico, trajo la fobia hasta entonces casi desconocida. en monovision Haciéndolo, gracias a la máscara del ahora conocido payaso asesino, aún más aterrador.
Incluso las noticias sobre el crimen de los últimos cuarenta años no han ayudado a exorcizar la coulrofobia, o el miedo a los payasos. Solo piense en el triste y conocido caso de John Wayne Gacy, “el payaso asesino”. El hombre, entre 1972 y 1978, torturó y sodomizó a decenas de menores (33 en total), enredándolos con su colorido disfraz durante las fiestas de cumpleaños que se convocó para animar.
John Wayne Gacy, el payaso asesino, fue condenado a muerte. Pennywise es solo un personaje, inventado, de un libro. Sin embargo, la coulrofobia, desmotivada como cualquier fobia, a menudo no desaparece. Incluso ante el razonamiento lógico que debe disipar los efectos físicos. A veces, la única solución posible es enfrentar un largo camino de psicoterapia. Y mantente alejado de los circos.
Angst vor den Clowns, der Grund
John Wayne Gacy, der Mörderclown, wurde zum Tode verurteilt. Pennywise ist nur eine erfundene Figur eines Buches. Die wie jede Phobie unmotivierte Coulrophobie geht jedoch häufig nicht weg. Selbst angesichts logischer Überlegungen, die die physischen Effekte zerstreuen sollten. Manchmal ist die einzig mögliche Lösung ein langer Weg der Psychotherapie. Und bleib weg von den Zirkussen.
Jedes zweite Kind mag keine Clowns und hat oft Angst vor ihnen. Manchmal begleitet uns derselbe Ärger, wenn nicht sogar der Terror, selbst als Erwachsene. Kino und Literatur (also auch die Verbrechensnachrichten, wie wir noch sehen werden) haben nicht dazu beigetragen, die Figur der Clowns angenehmer und freundlicher zu machen. Vor allem ein Beispiel? Pennywise, der Mörderclown des Buches und des Films von Stephen King: It. In der Tat werden die negativen Gefühle, die diese Masken oft erregen, die stattdessen Freude und Freude vermitteln sollen, in einer von Psychologen untersuchten echten Phobie mit sozialen und historischen Wurzeln zusammengefasst: die Coulrofobie (aus der griechischen “Angst vor dem, der auf Stelzen geht “).
Aber warum erzeugen diese Männer in Clowns mit ihrem weißen Wachs, dem großen roten Mund, der Perücke und den übergroßen Händen und Füßen solche negativen Gefühle? Das alles beruht auf der Tatsache, erklären die Experten, dass “die ärgerliche Darstellung des von Clowns übertragenen Glücks auf das Unbewusste einwirkt, was darauf hindeutet, auf die Absichten dieser Maske aufmerksam zu sein, die überzeugende Strategien verwenden, um uns von ihrer Zuverlässigkeit zu überzeugen”. . In unseren Augen würden gedrucktes Make-up und Lächeln in der Praxis eine Möglichkeit sein, ungezügelte Perfidie zu verbergen, indem sie es mit Gutmütigkeit verkleiden.
Vor der Coulrophobie oder der Angst vor Clowns gibt es einen psychologischen Mechanismus, der von unserem Verstand ausgelöst wird, der die Ausdrucksformen der vor uns liegenden Personen erkennen und anhand des Kontextes, der sie beeinflusst, Sinn machen kann. Die Clowns würden diesen Urinstinkt des Gehirns hemmen, der die wahren Absichten derjenigen vor ihnen nicht entschlüsseln kann, da sie unter einer Decke aus Make-up und Kunsthandwerk begraben liegen. Im Wesentlichen blockieren Clowns unsere normale Entschlüsselung der Realität und erzeugen Angst und Destabilisierung.
Literatur und Kino haben sicherlich nicht dazu beigetragen, die Coulrofobie oder die Angst vor Clowns zu überwinden. Stephen King, mit seinem berühmten Roman (der später ein Film wurde) IT, in dem der Clown Pennywise, eine irdische Personifizierung des Bösen, aus der Vergangenheit zurückkehrt, um Tod und Terror in einem friedlichen amerikanischen Bürger zu säen, brachte die Phobie bis dahin halb unbekannt in Monovision. Noch schrecklicher, dank der Maske des heute allgemein bekannten Mörderclowns.
Selbst die Verbrechensnachrichten der letzten vierzig Jahre haben nicht dazu beigetragen, die Coulrofobie oder die Angst vor Clowns auszutreiben. Man denke nur an den traurigen und bekannten Fall von John Wayne Gacy, dem “Mörderclown”. Zwischen 1972 und 1978 folterte und vergewaltigte der Mann Dutzende von Minderjährigen (insgesamt 33) und verwickelte sie während der Geburtstagsfeiern, die zum Animieren aufgerufen wurden, mit seinem bunten Kostüm.
John Wayne Gacy, der Mörderclown, wurde zum Tode verurteilt. Pennywise ist nur eine erfundene Figur eines Buches. Die wie jede Phobie unmotivierte Coulrophobie geht jedoch häufig nicht weg. Selbst angesichts logischer Überlegungen, die die physischen Effekte zerstreuen sollten. Manchmal ist die einzig mögliche Lösung ein langer Weg der Psychotherapie. Und bleib weg von den Zirkussen.
Страх перед клоунами, причина
Джон Уэйн Гэси, клоун-убийца, был приговорен к смертной казни. Pennywise – всего лишь персонаж – изобретенный – книги. Однако кулофобия, немотивированная, как любая фобия, часто не исчезает. Даже перед лицом логических рассуждений, которые должны развеять физические эффекты. Иногда единственным возможным решением является длительный путь психотерапии. И держитесь подальше от цирков.
Один ребенок из двоих не любит клоунов и часто боится их. Иногда такое же раздражение, если не террор, сопровождает нас даже как взрослых. Кино и литература, то (но и новости о преступлениях, как мы увидим) не помогли сделать фигуру клоунов более приятной и дружелюбной. Пример, прежде всего? Пенни, убийца-клоун книги и фильма – Стивен Кинг: Это. Фактически, негативные чувства, которые часто вызывают эти маски, которые вместо этого передают радость и радость, суммируются в реальной фобии, изучаемой психологами, с корнями социальной и исторической: кулофобия (от греческого «страха перед ним, кто идет на сваях» «).
Но почему эти люди, одетые в клоунов, с их белым воском, большим красным ртом, париком и большими руками и ногами порождают такие негативные ощущения? Все объясняется тем, что эксперты объясняют, что «раздраженное проявление счастья, передаваемого клоунами, действует на бессознательное, предлагая быть настороже к намерениям этой маски, которые будут использовать убедительные стратегии, чтобы убедить нас в ее надежности» , На практике, в наших глазах, печатный макияж и улыбка были бы способом скрыть необузданное вероломство, маскируя его добродушием.
Вдоль кулонофобии или страха перед клоунами существует психологический механизм, вызванный нашим разумом, который должен признать выражения тех, кто находится перед нами, и понять его на основе контекста, который влияет на них. Клоуны будут препятствовать этому изначальному инстинкту мозга, который не сможет расшифровать истинные намерения тех, кто перед ними, похоронен, когда они находятся под одеялом макияжа и искусства. По сути, клоуны блокируют наше нормальное декодирование реальности, вызывая беспокойство и дестабилизацию.
Литература и кино, конечно же, не помогли преодолеть кулофобию или страх перед клоунами. Стивен Кинг с его знаменитым романом (который позже стал фильмом), в котором клоун Пенниолд, земное олицетворение зла, возвращается из прошлого, чтобы посеять смерть и ужас у мирного американского гражданина, довел фобию до тех пор, пока неизвестно в моновидности. Сделать это, благодаря маске теперь общеизвестного клоуна-убийцы, еще более страшно.
Даже новости о преступлениях последних сорока лет не помогли изгнать кулонофобию или страх перед клоунами. Подумайте о печальном и известном случае Джона Уэйна Гаси, «клоуна-убийцы». Мужчина, между 1972 и 1978 годами, пытал и содомировал десятки несовершеннолетних (всего 33), запутывая их своим красочным костюмом во время вечеринок по случаю дня рождения, который был призван оживить.
Джон Уэйн Гэси, клоун-убийца, был приговорен к смертной казни. Pennywise – всего лишь персонаж – изобретенный – книги. Однако кулофобия, немотивированная, как любая фобия, часто не исчезает. Даже перед лицом логических рассуждений, которые должны развеять физические эффекты. Иногда единственным возможным решением является длительный путь психотерапии. И держитесь подальше от цирков.
害怕小丑，原因
杀手小丑约翰·韦恩·加西被判处死刑。 Pennywise只是一本书 – 一个人发明的书。然而，无助于任何恐惧症的慈善症通常不会消失。即使面对逻辑推理，也应该消除物理效应。有时，唯一可行的解决方案是面对心理治疗的漫长道路。并远离马戏团。
一个两个孩子不喜欢小丑，经常害怕他们。有时同样的烦恼，即使不是恐怖，也伴随着我们，即使是成年人。那时的电影和文学（以及犯罪新闻，正如我们将要看到的）并没有帮助使小丑的形象更加愉快和友好。最重要的例子是什么？ Pennywise，斯蒂芬金的书和电影的杀手小丑：它。事实上，经常引起这些面具的负面情绪应该反而传达喜悦和喜悦，这些负面情绪总结在一个真正的恐惧症中，由心理学家研究，其根源是社会和历史：coulrofobia（来自希腊语“对踩高跷的人的恐惧） “）。
但为什么这些男人穿着小丑，白色的蜡，大红嘴，假发和超大的手脚会产生这样的负面感觉呢？这一切都源于这样一个事实，专家们解释说，“小丑传达的幸福表现为愤怒，对无意识的行为表现出来，暗示要警惕那些使用说服策略来说服我们的可靠性的面具的意图” 。在实践中，在我们的眼中，印刷的化妆和微笑将是一种隐藏肆无忌惮的背信息的方式，通过善举来掩饰它。
在恐惧症的上游，或对小丑的恐惧，我们的心灵触发了一种心理机制，需要认识到我们面前的那些人的表达，并根据影响他们的背景来理解它。小丑会抑制大脑的这种原始本能，这种本能无法解释他们面前的真实意图，因为他们处于化妆和技巧的掩盖之下。从本质上讲，小丑阻碍了我们对现实的正常解码，产生了焦虑和不稳定。
文学和电影当然没有帮助克服coulrofobia或对小丑的恐惧。斯蒂芬金和他的着名小说（后来成为一部电影），其中小丑Pennywise，一个地球上的邪恶化身，从过去回来在一个和平的美国公民中播下死亡和恐怖，带来了恐惧症直到那时半未知在monovision。由于现在众所周知的杀手小丑的面具，制作它更加可怕。
即使是过去四十年的犯罪新闻也没有帮助驱除恐惧症或害怕小丑。想想约翰韦恩加西的悲惨和众所周知的案例，“杀手小丑”。这名男子在1972年至1978年期间，对数十名未成年人（共33人）进行了折磨和鸡奸，并在生日派对中将他们的五彩缤纷的服装缠绕在一起。
杀手小丑约翰·韦恩·加西被判处死刑。 Pennywise只是一本书 – 一个人发明的书。然而，无助于任何恐惧症的慈善症通常不会消失。即使面对逻辑推理，也应该消除物理效应。有时，唯一可行的解决方案是面对心理治疗的漫长道路。并远离马戏团。
जोकरों का डर, कारण
हत्यारा जोकर जॉन वेन गैसी को मौत की सजा सुनाई गई थी। Pennywise सिर्फ एक चरित्र है – एक किताब का आविष्कार किया। फिर भी coulrophobia, किसी भी भय के रूप में unmotivated, अक्सर दूर नहीं जाता है। यहां तक कि तार्किक तर्क के रूप में भी शारीरिक प्रभावों को दूर करना चाहिए। कभी-कभी, एकमात्र संभावित समाधान मनोचिकित्सा के लंबे रास्ते का सामना करना पड़ता है। और सर्कस से दूर रहो।
दो में से एक बच्चे को जोकर पसंद नहीं है, और अक्सर उनसे डरता है। कभी-कभी एक ही परेशानी, यदि आतंक नहीं है, तो हमारे साथ वयस्कों के साथ भी। सिनेमा और साहित्य, फिर (लेकिन अपराध समाचार, जैसा कि हम देखेंगे) ने जोकरों के आंकड़े को अधिक सुखद और मैत्रीपूर्ण बनाने में मदद नहीं की है। सब से ऊपर एक उदाहरण? Pennywise, पुस्तक के हत्यारे जोकर- और फिल्म- स्टीफन किंग द्वारा: यह। असल में, नकारात्मक भावनाएं जो अक्सर इन मास्कों को जागृत करती हैं जिन्हें खुशी और खुशी व्यक्त करना चाहिए, मनोवैज्ञानिकों द्वारा अध्ययन किए जाने वाले वास्तविक भय में संक्षेप में, सामाजिक और ऐतिहासिक जड़ें हैं: कोलोफोबिया (ग्रीक से “डरते हुए उसके डर “)।
लेकिन इन पुरुषों ने अपने सफेद मोम, बड़े लाल मुंह, विग और बड़े आकार के हाथों और पैरों के साथ जोकरों में कपड़े पहने, इतनी नकारात्मक संवेदना क्यों उत्पन्न की? यह तथ्य तथ्य से उपजी है, विशेषज्ञों ने समझाया कि “जोकरों द्वारा व्यक्त की गई खुशी का बेहोश प्रदर्शन, बेहोश पर कार्य करता है, जो उस मुखौटा के इरादे से सतर्क रहने का सुझाव देता है जो हमें अपनी विश्वसनीयता के बारे में समझाने के लिए प्रेरक रणनीतियों का उपयोग करेगा” । प्रैक्टिस में, हमारी आंखों में, मुद्रित मेकअप और मुस्कुराहट अच्छी प्रकृति के साथ छेड़छाड़ करके बेबुनियाद perfidy छुपाने का एक तरीका होगा।
कोलोफोबिया, या जोकरों के डर के ऊपर, हमारे दिमाग से एक मनोवैज्ञानिक तंत्र ट्रिगर होता है, जिसे हमारे सामने के अभिव्यक्तियों को पहचानने की आवश्यकता होती है और उन पर प्रभाव डालने वाले संदर्भ के आधार पर इसका अर्थ समझने की आवश्यकता होती है। जोकर मस्तिष्क के इस प्रायोगिक वृत्ति को रोक देंगे, जो उनके सामने उन लोगों के असली इरादों को डीकोड करने में विफल रहता है, क्योंकि वे मेकअप और कलाकृतियों के कंबल के नीचे हैं। संक्षेप में, जोकर वास्तविकता के हमारे सामान्य डिकोडिंग को अवरुद्ध करते हैं, जिससे चिंता और अस्थिरता उत्पन्न होती है।
साहित्य और सिनेमा ने वास्तव में कोलोफोबिया, या जोकरों के डर को दूर करने में मदद नहीं की है। स्टीफन किंग, अपने प्रसिद्ध उपन्यास (जो बाद में एक फिल्म बन गया) आईटी, जिसमें पेनीवाइड, जो बुराई का सांसारिक व्यक्तित्व है, अतीत से लौटता है ताकि एक शांतिपूर्ण अमेरिकी नागरिक में मृत्यु और आतंक बोया जा सके, फिर तक अर्ध अज्ञात तक भयभीत हो गया monovision में। इसे बनाना, अब सार्वभौमिक रूप से ज्ञात हत्यारा जोकर के मुखौटा के लिए धन्यवाद, और भी डरावना।
यहां तक कि पिछले चालीस वर्षों की अपराध खबरों ने कोलोफोबिया, या जोकरों के डर को उखाड़ फेंकने में मदद नहीं की है। बस जॉन वेन गैसी, “हत्यारा जोकर” के दुखी और जाने-माने मामले के बारे में सोचें। 1 9 72 और 1 9 78 के बीच, पुरुषों ने दर्जनों नाबालिगों (33 में सभी) को यातना दी और उन्हें जन्मदिन की पार्टियों के दौरान अपने रंगीन पोशाक के साथ उलझाना, जिसे एनिमेट करने के लिए बुलाया गया था।
हत्यारा जोकर जॉन वेन गैसी को मौत की सजा सुनाई गई थी। Pennywise सिर्फ एक चरित्र है – एक किताब का आविष्कार किया। फिर भी coulrophobia, किसी भी भय के रूप में unmotivated, अक्सर दूर नहीं जाता है। यहां तक कि तार्किक तर्क के रूप में भी शारीरिक प्रभावों को दूर करना चाहिए। कभी-कभी, एकमात्र संभावित समाधान मनोचिकित्सा के लंबे रास्ते का सामना करना पड़ता है। और सर्कस से दूर रहो।
ピエロの恐怖、その理由
殺人犯であるジョン・ウェイン・ガシー（John Wayne Gacy）は死刑判決を受けた。ペニーワイは本の単なる文字です。しかし、何らかの恐怖感を感じることのない双極性障害はしばしば消えない。論理的な推論に直面しても、物理的な影響を払拭する必要があります。時には、唯一可能な解決策は、長い道のりの心理療法に直面することです。そしてサーカスから離れてください。
2人に1人の子供は、ピエロが好きではなく、しばしばそれらを怖がっています。時には恐怖ではないにしても、同じ迷惑が、大人としても私たちに添えられます。シネマや文学、それから（犯罪のニュースでもわかるように）は、ピエロの姿をもっと楽しくてフレンドリーにする助けにはなりませんでした。上記のすべての例ですか？ペニー・ワイズは、スティーブン・キングの本や映画の殺人犯だ。実際、喜びと喜びを伝えるはずのこれらのマスクをしばしば喚起する否定的な感情は、心理学者によって研究された真の恐怖症にまとめられており、根本的な社会的、歴史的なものである：coulrofobia（ギリシャの ” “）。
しかし、なぜこれらの男性は、白いワックス、大きな赤い口、かつらと大型の手と足で、そのような否定的な感覚を生み出しているのですか？専門家たちは、「笑い声が伝えられる幸福の誇張された表現は、無意識に作用し、その信頼性を説得する説得的な戦略を使用するマスクの意図に警戒することを示唆している」と、 。実際には、私たちの目では、プリントされたメークアップと笑顔は、それを善意で隠すことによって、
クーロフォービアの上流に、あるいはクラウンの恐怖には、私たちの目の前でそれらの表現を認識し、それらに影響を与える文脈に基づいてそれを理解する必要がある、私たちの心が引き起こす心理的メカニズムがあります。ピエロは、頭の中の真の意図を解読することができず、メークアップと工芸の毛布の下に埋もれている、脳のこの原初の本能を阻害するでしょう。本質的に、ピエロは現実の私たちの通常のデコードをブロックし、不安と不安定化を引き起こします。
文学と映画は、確かに、黒人恐怖症や、恐怖の恐れを克服するのに役立っていません。スティーブン・キングは、有名な小説（後で映画化された）ITと一緒に、ペニー・ワイワイが悪の人格化を繰り返し、平和なアメリカ市民の死と恐怖を蒔くために過去から復帰し、モノビジョンで普遍的に知られているキラーの塊のマスクのおかげで、さらに恐ろしいものになりました。
最後の40年間の犯罪のニュースでさえ、狂犬病恐怖症を吐くのには役に立たなかったし、あるいはクラウドの恐怖も免れなかった。ちょうどジョンウェインガシーの悲しい、よく知られている事件、 “殺人のピエロ”を考えてみてください。 1972年から1978年の間に、男は数十人の未成年者（33人）を拷問し、騒ぎ、誕生日パーティーの間に色とりどりの衣装を絡ませていた。
殺人犯であるジョン・ウェイン・ガシー（John Wayne Gacy）は死刑判決を受けた。ペニーワイは本の単なる文字です。しかし、何らかの恐怖感を感じることのない双極性障害はしばしば消えない。論理的な推論に直面しても、物理的な影響を払拭する必要があります。時には、唯一可能な解決策は、長い道のりの心理療法に直面することです。そしてサーカスから離れてください。
광대에 대한 두려움, 그 이유
살인마 광대 인 존 웨인 게시 (John Wayne Gacy)는 사형을 선고 받았다. 페니 와이즈는 책의 발명 된 캐릭터입니다. 그러나 어떤 공포증처럼 움직이지 않는 coulrophobia는 종종 사라지지 않습니다. 논리적 추론에도 불구하고 물리적 인 효과를 없애야합니다. 때로는 가능한 유일한 해결책은 심리 요법의 긴 길을 마주하는 것입니다. 그리고 서커스에서 멀리 떨어져있어.
두 자녀 중 한 명은 광대가 싫어서 종종 두려워합니다. 때로는 같은 성가심, 테러가 아니라, 성인으로 우리를 동행합니다. 영화와 문학은 (그러나 우리가 보게 될 범죄 뉴스도) 광대의 모습을 더 즐겁고 우호적 인 것으로 만드는 데 도움이되지 못했습니다. 무엇보다도 위의 예가 무엇입니까? 책과 영화의 살인자 인 페니 와이즈, 스티븐 킹. 실제로 기쁨과 기쁨을 전달해야하는이 가면을 종종 불러 일으키는 부정적 감정은 사회적, 역사적 뿌리를 가진 심리학자들에 의해 연구 된 진짜 공포증에 요약됩니다. coulrofobia (그리스의 “죽마를 타는 사람에 대한 두려움” “).
그런데 왜이 남자들은 흰 왁스, 큰 빨간 입, 가발, 거대한 손과 발을 가지고 광대를 입고 그런 부정적 감각을 일으켰습니까? 전문가들은 “광대가 전달한 행복의 과장된 표현은 무의식에 따라 행동하며, 우리에게 확신을주기 위해 설득력있는 전략을 사용하게 될 가면의 의도에 경계하고 있음을 시사한다” . 실제로, 우리의 눈에는 인쇄 된 화장과 미소가 선량함으로 위장하여 무자비한 겉치레를 은폐 할 수있는 방법이 될 것입니다.
coulrophobia의 업스트림, 또는 광대의 두려움, 우리 앞에있는 사람들의 표정을 인식하고 그것들에 영향을 미치는 상황에 기초하여 그것을 이해할 필요가있는 우리의 마음에 의해 촉발 된 심리적 메커니즘이 있습니다. 어릿 광대들은 뇌의이 본능적 인 본능을 억제 할 것이고, 뇌의 본능적 인 본능을 억제 할 것이며, 앞선 사람들의 진정한 의도를 해독하지 못하고, 화장과 인공물의 담요 아래 묻혀 버릴 것이다. 본질적으로, 광대는 현실에 대한 우리의 정상적인 해독을 방해하여 불안과 불안정을 야기합니다.
문학과 영화는 실제로 coulrofobia, 또는 광대의 두려움을 극복하는 데 도움이되지 않았습니다. 스티븐 킹 (Stephen King)은 그의 유명한 소설 (나중에 영화가되었다) IT와 함께, 악의 세속적 인 인격화 인 페니 와이즈 (Pennywise)가 과거로부터 돌아와 평화로운 미국 시민권 자의 죽음과 공포를 심기 위해 공포를 가져왔다 monovision에서. 보편적으로 알려진 킬러 광대의 가면 덕분에, 더 무서운.
지난 40 년간의 범죄 소식조차도 coulrofobia 또는 광대에 대한 두려움을 격퇴하는 데 도움이되지 않았습니다. John Wayne Gacy의 슬프고 잘 알려진 사례 인 “범인 광대”를 생각해보십시오. 1972 년부터 1978 년까지이 소년은 미성년자 수십명 (33 명)을 고문하고 회칙을 가졌다.
살인마 광대 인 존 웨인 게시 (John Wayne Gacy)는 사형을 선고 받았다. 페니 와이즈는 책의 발명 된 캐릭터입니다. 그러나 어떤 공포증처럼 움직이지 않는 coulrophobia는 종종 사라지지 않습니다. 논리적 추론에도 불구하고 물리적 인 효과를 없애야합니다. 때로는 가능한 유일한 해결책은 심리 요법의 긴 길을 마주하는 것입니다. 그리고 서커스에서 멀리 떨어져있어.
Takut pada badut, alasannya
John Wayne Gacy, badut pembunuh, dijatuhi hukuman mati. Pennywise hanya karakter – diciptakan – dari sebuah buku. Namun coulrophobia, tidak termotivasi sebagai fobia apa pun, seringkali tidak hilang. Bahkan dalam menghadapi penalaran logis yang seharusnya menghilangkan efek fisik. Terkadang, satu-satunya solusi yang mungkin adalah menghadapi jalur psikoterapi yang panjang. Dan menjauhlah dari sirkus.
Satu anak dalam dua tidak suka badut, dan sering takut pada mereka. Terkadang gangguan yang sama, jika tidak teror, menyertai kita bahkan sebagai orang dewasa. Sinema dan sastra, kemudian (tetapi juga berita kriminal, seperti yang akan kita lihat) tidak membantu membuat sosok badut lebih menyenangkan dan ramah. Contoh di atas semuanya? Pennywise, badut pembunuh buku dan film- oleh Stephen King: Itu. Bahkan, perasaan negatif yang sering menggugah topeng-topeng ini yang seharusnya menyampaikan sukacita dan sukacita, diringkas dalam fobia nyata, dipelajari oleh psikolog, dengan akar sosial dan historis: coulrofobia (dari bahasa Yunani “takut akan dia yang bertengger di atas panggung” “).
Tapi mengapa orang-orang ini mengenakan badut, dengan lilin putih, mulut merah besar, wig, dan tangan serta kaki besar menghasilkan sensasi negatif? Itu semua berasal dari fakta, para ahli menjelaskan, bahwa “tampilan kebahagiaan jengkel yang disampaikan oleh badut, bertindak atas dasar ketidaksadaran, menyarankan untuk waspada terhadap niat topeng itu yang akan menggunakan strategi persuasif untuk meyakinkan kita tentang keandalannya” . Dalam prakteknya, di mata kami, tata rias dan senyum yang dicetak akan menjadi cara untuk menyembunyikan kecakapan yang tidak terkendali dengan menyamarkannya dengan kebaikan hati.
Hulu coulrophobia, atau takut badut, ada mekanisme psikologis yang dipicu oleh pikiran kita, yang perlu mengenali ekspresi dari mereka di depan kita dan untuk memahami itu berdasarkan konteks yang memengaruhi mereka. Para badut akan menghambat naluri primordial dari otak ini, yang gagal untuk menguraikan niat sebenarnya dari mereka di depan mereka, terkubur karena mereka berada di bawah selimut make-up dan kecerdasan. Pada intinya, badut menghalangi decoding normal kita tentang realitas, membangkitkan kecemasan dan destabilisasi.
Sastra dan film tentu saja tidak membantu mengatasi coulrofobia, atau takut akan badut. Stephen King, dengan novelnya yang terkenal (yang kemudian menjadi film) IT, di mana badut Pennywise, seorang penjahat duniawi dari kejahatan, kembali dari masa lalu untuk menabur kematian dan teror dalam seorang warga Amerika yang damai, membawa fobia hingga kemudian setengah diketahui dalam monovision. Membuatnya, berkat topeng badut pembunuh yang sekarang dikenal secara universal, bahkan lebih menakutkan.
Bahkan berita kriminal selama empat puluh tahun terakhir tidak membantu mengusir coulrofobia, atau takut pada badut. Pikirkan saja kasus yang menyedihkan dan terkenal dari John Wayne Gacy, “badut pembunuh”. Pria itu, antara tahun 1972 dan 1978, disiksa dan disodomi puluhan anak di bawah umur (33 di semua), melibatkan mereka dengan kostum berwarna-warni selama pesta ulang tahun yang dipanggil untuk menghidupkan.
John Wayne Gacy, badut pembunuh, dijatuhi hukuman mati. Pennywise hanya karakter – diciptakan – dari sebuah buku. Namun coulrophobia, tidak termotivasi sebagai fobia apa pun, seringkali tidak hilang. Bahkan dalam menghadapi penalaran logis yang seharusnya menghilangkan efek fisik. Terkadang, satu-satunya solusi yang mungkin adalah menghadapi jalur psikoterapi yang panjang. Dan menjauhlah dari sirkus.
Palyaçoların korkusu, nedeni
Katil palyaço John Wayne Gacy ölüme mahkum edildi. Pennywise bir kitabın sadece icat edilmiş bir karakteridir. Ancak herhangi bir fobi olarak kullanılmayan koulrofobi, çoğu zaman gitmez. Fiziksel etkileri ortadan kaldıracak mantıksal akıl yürütme karşısında bile. Bazen mümkün olan tek çözüm uzun bir psikoterapi yolu ile karşılaşmaktır. Ve sirklerden uzak durun.
İki çocuktan biri palyaçolardan hoşlanmaz ve genellikle onlardan korkar. Bazen aynı rahatsızlık, terör olmasa bile, yetişkin olarak bile bize eşlik eder. Sinema ve edebiyat, o zaman (ayrıca göreceğimiz gibi suç haberleri de) palyaçoların figürünü daha hoş ve arkadaş canlısı yapmaya yardımcı olmamıştır. Her şeyden önce bir örnek? Pennywise, kitap ve filmin katil palyaço Stephen King: It. Gerçekte, bu maskeleri neşeyi ve neşeyi iletmesi gereken olumsuz hisler, psikologlar tarafından, sosyal ve tarihsel kökleri ile incelenen gerçek bir fobide özetlenmiştir: (Yunan’dan gelen “korku”) “).
Ama bu adamlar, beyaz balmumu, büyük kırmızı ağızlı, perukları ve büyük boy el ve ayaklarıyla bu gibi negatif hislerle, neden palyaçolar giymişler? Tüm bunlar, uzmanların açıkladığı gibi, “palyaçolar tarafından iletilen mutluluğun bıkkın gösterimi, bilinçsiz hareket eder, bu maskenin, güvenilirliğini bizi ikna etmek için ikna edici stratejiler kullanacak olan niyetlerine karşı uyanık olduğuna işaret eder” diye açıklıyor. . Pratikte, gözlerimizde, basılı makyaj ve gülümseme, iyi huylu bir gizlilikle gizlenerek dizginlenmemiş mükemmelliği gizlemenin bir yolu olacaktır.
Korofobinin ya da palyaçoların korkusunun akış aşağısında, önümüzde bulunanların ifadelerini tanıması ve onları etkileyen bağlama dayanarak anlamlandırması gereken zihnimiz tarafından tetiklenen bir psikolojik mekanizma vardır. Palyaçolar, beynin bu ilkel içgüdüsünü engelleyecekti, ki bu, önlerinde bulunanların gerçek niyetlerini çözemediler, bir makyaj ve sanat battaniyesi altında oldukları gibi gömülmüşlerdi. Özünde, palyaçolar, normalliğin normal olarak çözümlenmesini engelleyerek, kaygı ve istikrarsızlık yaratırlar.
Edebiyat ve sinema kesinlikle coulfofobiyi ya da palyaçoların korkusunu aşmaya yardım etmedi. Stephen King, (daha sonra bir filme dönüşen) ünlü romanı olan Penny, dünyevi bir şahsiyet kişiliği olan soytarı Pennywise, geçmişten geçmişe doğru, sakin bir Amerikan vatandaşı olan ekmek ölümüne ve terörüne geri dönüyor, fobiyi o zamana kadar yarı bilinmeyen bir hale getirdi. monovisionda. Bunu yapmak, şimdi evrensel olarak bilinen katil palyaço maskesi sayesinde daha da ürkütücü.
Son kırk yıllık suç haberleri bile, coulfofobiyi ya da palyaçolardan korkmaya yardım etmedi. Sadece John Wayne Gacy’nin “katil palyaço” nun hüzünlü ve tanınmış vakasını düşünün. 1972-1978 yılları arasındaki adam, düzinelerce küçük çocuğu (hepsi de 33) işkence için çağrılan doğum günü partileri sırasında rengarenk kostümü ile birbirine dolaşmış ve işkence yaptı.
Katil palyaço John Wayne Gacy ölüme mahkum edildi. Pennywise bir kitabın sadece icat edilmiş bir karakteridir. Ancak herhangi bir fobi olarak kullanılmayan koulrofobi, çoğu zaman gitmez. Fiziksel etkileri ortadan kaldıracak mantıksal akıl yürütme karşısında bile. Bazen mümkün olan tek çözüm uzun bir psikoterapi yolu ile karşılaşmaktır. Ve sirklerden uzak durun.
Sợ chú hề, lý do
John Wayne Gacy, tên hề giết người, đã bị kết án tử hình. Pennywise chỉ là một nhân vật – được phát minh – của một cuốn sách. Tuy nhiên, coulrophobia, unmotivated như bất kỳ ám ảnh, thường không biến mất. Ngay cả khi đối mặt với lý luận logic mà nên xua tan các hiệu ứng vật lý. Đôi khi, giải pháp duy nhất có thể là đối mặt với một con đường dài của tâm lý trị liệu. Và tránh xa các rạp xiếc.
Một đứa trẻ trong hai không thích chú hề, và thường sợ chúng. Đôi khi cùng một sự khó chịu, nếu không phải là khủng bố, đi cùng với chúng tôi ngay cả khi người lớn. Điện ảnh và văn học, sau đó (nhưng cũng là tin tức tội phạm, như chúng ta sẽ thấy) đã không giúp làm cho con số của chú hề dễ chịu và thân thiện hơn. Một ví dụ trên tất cả? Pennywise, kẻ giết người của cuốn sách và phim ảnh của Stephen King: Nó. Trong thực tế, những cảm xúc tiêu cực thường xuyên khơi dậy những mặt nạ mà thay vào đó truyền đạt niềm vui và niềm vui, được tóm tắt trong một ám ảnh thực sự, được nghiên cứu bởi các nhà tâm lý học, với nguồn gốc xã hội và lịch sử: coulrofobia (từ tiếng Hy Lạp “sợ anh ta đi sàn “).
Nhưng tại sao những người đàn ông ăn mặc chú hề, với sáp trắng của họ, miệng đỏ lớn, tóc giả và bàn tay quá khổ và bàn chân tạo ra cảm giác tiêu cực như vậy? Tất cả đều bắt nguồn từ thực tế, các chuyên gia giải thích rằng “sự phô trương hạnh phúc được truyền đạt bởi chú hề, hành động trên vô thức, gợi ý cảnh giác với ý định của mặt nạ đó sẽ sử dụng các chiến lược thuyết phục để thuyết phục chúng ta về độ tin cậy của nó” . Trong thực tế, trong mắt của chúng tôi, in make-up và nụ cười sẽ là một cách để che giấu perfidy không kiềm chế bằng cách ngụy trang nó với naturedness.
Thượng nguồn của coulrophobia, hoặc sợ clowns, có một cơ chế tâm lý gây ra bởi tâm trí của chúng tôi, mà cần phải nhận ra những biểu hiện của những người ở phía trước của chúng tôi và để làm cho tinh thần của nó dựa trên bối cảnh mà ảnh hưởng đến chúng. Các chú hề sẽ ức chế bản năng nguyên thủy này của não, mà không giải mã được ý định thực sự của những người trước mặt họ, bị chôn vùi khi họ đang ở dưới tấm chăn trang điểm và đồ tạo tác. Về bản chất, chú hề chặn sự giải mã bình thường của chúng ta về thực tại, tạo ra sự lo lắng và bất ổn.
Văn học và điện ảnh chắc chắn đã không giúp đỡ để vượt qua coulrofobia, hoặc thực sự sợ hãi của chú hề. Stephen King, với cuốn tiểu thuyết nổi tiếng của mình (mà sau này trở thành một bộ phim), trong đó chú hề Pennywise, một nhân vật độc ác trần thế, trở về từ quá khứ để gieo chết và khủng bố trong một công dân Mỹ thanh bình. trong monovision. Làm cho nó, nhờ vào mặt nạ của chú hề sát thủ nổi tiếng hiện nay, thậm chí còn đáng sợ hơn nữa.
Ngay cả những tin tức tội phạm trong bốn mươi năm qua cũng không giúp trừ đi coulrofobia, hay sợ những chú hề. Chỉ cần nghĩ về trường hợp đáng buồn và nổi tiếng của John Wayne Gacy, “chú hề sát thủ”. Người đàn ông, giữa năm 1972 và 1978, tra tấn và sodomized hàng chục trẻ vị thành niên (33 trong tất cả), vướng vào chúng với trang phục đầy màu sắc của mình trong các bữa tiệc sinh nhật được gọi là animate.
John Wayne Gacy, tên hề giết người, đã bị kết án tử hình. Pennywise chỉ là một nhân vật – được phát minh – của một cuốn sách. Tuy nhiên, coulrophobia, unmotivated như bất kỳ ám ảnh, thường không biến mất. Ngay cả khi đối mặt với lý luận logic mà nên xua tan các hiệu ứng vật lý. Đôi khi, giải pháp duy nhất có thể là đối mặt với một con đường dài của tâm lý trị liệu. Và tránh xa các rạp xiếc.
الخوف من المهرجين ، والسبب
جون وين جاسي ، المهرج القاتل ، حكم عليه بالإعدام. Pennywise هو مجرد حرف – اخترع – من كتاب. ومع ذلك ، لا يختفي الكَرْدُوفُ ، الذي لا يفتقر إلى أي فوبيا ، في كثير من الأحيان. حتى في مواجهة المنطق المنطقي الذي ينبغي أن تبدد الآثار المادية. في بعض الأحيان ، يكون الحل الوحيد الممكن هو مواجهة مسار طويل من العلاج النفسي. والابتعاد عن السيرك.
طفل واحد في اثنين لا يحب المهرجين ، وغالبا ما يخاف منهم. في بعض الأحيان ، يصاحبنا نفس الإزعاج ، إن لم يكن الإرهاب ، حتى كبالغ. السينما والأدب ، ثم (ولكن أيضا أخبار الجريمة ، كما سنرى) لم تساعد على جعل شخصية المهرجين أكثر متعة وودودة. مثال فوق كل شيء؟ بينيويز ، المهرج القاتل من الكتاب والفيلم من قبل ستيفن كينغ: إنه. في الواقع ، يتم تلخيص المشاعر السلبية التي غالباً ما تثير هذه الأقنعة التي ينبغي بدلاً من ذلك أن تنقل الفرح والفرح ، في رهاب حقيقي ، يدرسه علماء النفس ، مع جذور اجتماعية وتاريخية: coulrofobia (من اليونانية “الخوف من الذي يمشي على ركائز “).
ولكن لماذا يلبس هؤلاء الرجال في المهرجين ، بشمعهم الأبيض ، والفم الأحمر الكبير ، والشعر المستعار واليدين والقدمين المتضخمين تولد هذه الأحاسيس السلبية؟ كل هذا ينبع من الحقيقة ، كما يشرح الخبراء ، أن “عرض السعادة الغريب الذي ينقله المهرجون ، يعمل على اللاوعي ، مما يوحي بأن يكون يقظاً لنوايا هذا القناع الذي يستخدم استراتيجيات مقنعة لإقناعنا بموثوقيته”. . في الممارسة العملية ، في أعيننا ، سوف تكون الماكياج المطبوع والابتسامة طريقة لإخفاء الغدر الجامح من خلال تمويهه مع حسن النية.
في مرحلة ما قبل الكراهية ، أو الخوف من المهرجين ، هناك آلية نفسية أثارها عقلنا ، والتي تحتاج إلى التعرف على تعبيرات أولئك الذين أمامنا وإدراكها بناءً على السياق الذي يؤثر عليهم. سوف يثبط المهرجون هذه الغريزة البدائية للدماغ ، التي تفشل في فك رموز النوايا الحقيقية لأولئك الذين أمامهم ، مدفونة كما هي تحت غطاء من الماكياج والحيوية. في جوهرها ، يمنع المهرجون فك التشفير الطبيعي للواقع ، مما يولد القلق وزعزعة الاستقرار.
لم يساعد الأدب والسينما بالتأكيد على التغلب على الكولوفروفيا ، أو الخوف من المهرجين. ستيفن كينغ ، مع روايته الشهيرة (التي أصبحت فيما بعد فيلماً) ، والتي فيها المهرج بينيويز ، وهو تجسيد للشر حول الأرض ، يعود من الماضي لزرع الموت والإرهاب في مواطن أمريكي مسالم ، جلب الرهاب حتى ذلك الوقت شبه مجهول في أحادية. جعله ، بفضل قناع مهرج القاتل المعروف الآن عالميا ، حتى أكثر ترويعا.
حتى أن أخبار الجريمة في الأربعين سنة الماضية لم تساعد في طرد الكولوفروفيا ، أو الخوف من المهرجين. فقط فكر في حالة جون واين جاسي المحزنة والمعروفة ، “المهرج القاتل”. قام الرجل ، بين عامي 1972 و 1978 ، بتعذيب وإثارة العشرات من القُصَّر (33 عامًا) ، مع ربطهم بزيه الملون خلال حفلات أعياد الميلاد التي كان يُدعى لتحريكها.
جون وين جاسي ، المهرج القاتل ، حكم عليه بالإعدام. Pennywise هو مجرد حرف – اخترع – من كتاب. ومع ذلك ، لا يختفي الكَرْدُوفُ ، الذي لا يفتقر إلى أي فوبيا ، في كثير من الأحيان. حتى في مواجهة المنطق المنطقي الذي ينبغي أن تبدد الآثار المادية. في بعض الأحيان ، يكون الحل الوحيد الممكن هو مواجهة مسار طويل من العلاج النفسي. والابتعاد عن السيرك.
